01-04-2009
In deze zaak stelt inlener dat haar aansprakelijkheid van een geheel andere orde is dan de aansprakelijkheid ex art. 7:611 BW van formeel werkgever. Hierdoor moet de draagplicht volgens haar bij formeel werkgever blijven. Het hof is een andere mening toegedaan. Omdat inlener feitelijk toezicht hield op de werkzaamheden van de ingeleende arbeidskracht en in dat kader tevens opdrachten en instructies gaf aan eigen werknemers en ingeleende arbeidskrachten, lag het op haar weg erop toe te zien dat al deze personen niet langer werkten dan de maximum toegestane arbeidsduur. Volgens het hof valt niet in te zien waarom omtrent de zorgplicht onderscheid gemaakt zou moeten worden tussen werknemers en ingeleende arbeidskrachten. Het hof heeft geoordeeld dat de maximum toegestane arbeidsduur overschreden is, nu vaststaat dat deze uren ook worden uitbetaald. Door van ingeleende arbeidskracht te verlangen dat hij samen met een collega en twee werknemers van inlener, na afloop van een werkdag in het door inlener ter beschikking gestelde busje in het drukke gemotoriseerde verkeer met alle risico’s van dien naar Didam zou rijden, is inlener tekortgeschoten in haar zorgplicht. Zeker nu is nagelaten een deugdelijke verzekering af te sluiten. Het hof oordeelt dan ook dat inlener verwijtbaar tekort is geschoten in de op haar rustende zorgplicht alsmede dat zij heeft gehandeld in strijd hetgeen in het maatschappelijk verkeer betaamt. Anderzijds is formeel werkgever ook aansprakelijk, nu haar te verwijten is dat zij van de onderhavige situatie op de hoogte was en geen deugdelijke verzekering heeft afgesloten. Zij had hierover met inlener afspraken kunnen maken. Het hof oordeelt dan ook dat niet gezegd kan worden dat de aansprakelijkheid van inlener zwaarder of minder zwaar…
