01-11-2008
Gelijke behandeling is onder Nederlandse arbeidsrechtelijke juristen nog altijd een relatief weinig bekend en dus weinig bemind onderwerp. Dit geldt al helemaal voor gelijke behandeling op grond van handicap en chronische ziekte en nóg meer voor intimidatie op die grond. Hoe komt dit? Zou het ermee te maken hebben dat voor werknemers optredende juristen – voornamelijk advocaten, vakbondsjuristen en juristen van rechtsbijstandverzekeraars – doorgaans minder gespecialiseerd en daarom minder innovatief zijn dan hun tegenhangers aan werkgeverszijde? Zij zouden een voorbeeld kunnen nemen aan Lucy McLynn, van het Londense advocatenkantoor Bates Wells & Braithwaite. Zij stond een werkloze alleenstaande moeder pro Deo (pro bono) bij, bedacht een niet voor de hand liggend argument, ging daarmee naar het Hof van Justitie van de Europese Gemeenschappen en zegevierde met een baanbrekende uitspraak, gewezen op 17 juli 2008.1 (HvJ EG 17 juli 2008 zaak C-303/06 inzake S. Coleman tegen Attridge Law en Steve Law.)
Open PDF
