Aansprakelijkheid van de executeur
Samenvatting
Artikel 47 Invorderingswet 1990 bepaalt dat executeurs en door de rechter benoemde vereffenaars van nalatenschappen hoofdelijk aansprakelijk zijn voor het bedrag van de door en bij het overlijden van de erflater verschuldigde erfbelasting, tenzij de aangifte voor de erfbelasting niet door hen is gedaan. Deze regeling is per 1 januari 2012 uitgebreid. Deze uitbreiding heeft tot veel onrust geleid bij de personen en organisaties die professioneel als executeur optreden (onder andere de EPN en de Novex).
Tekst
In de regeling zoals die gold tot eind 2011 kon een executeur onder potentiële aansprakelijkheid uitkomen door de aangifte erfbelasting niet (mede) te ondertekenen. In 2010 zijn er kamervragen gesteld door de kamerleden Bashir en Braakhuis over mogelijk misbruik door middel van de zogenaamde Edelweiss-route. Deze zou inhouden dat een (buitenlandse) executeur een deel van de nalatenschap voor de erfgenamen geheimhoudt en hiervan pas na twaalf jaar de erfgenamen op de hoogte stelt. Na die tijd is de navorderingstermijn verlopen en kan bovendien de executeur niet voor de misgelopen erfbelasting aansprakelijk worden gesteld, omdat hij de aangifte niet heeft ondertekend. Dit vermeende misbruik heeft geleid tot aanpassing van de wet per 1 januari 2012. Naast het feit dat de navorderingstermijn onbeperkt is geworden, is de regeling ingevoerd dat erfgenamen verplicht zijn om zodra zij op de hoogte zijn van nog niet aangegeven vermogensbestanddelen van een erfenis, zij hiervan melding moeten maken aan de Belastingdienst (artikel 10a AWR). Is de regeling ingevoerd dat de executeur verplicht wordt om de aangifte te ondertekenen, nu artikel 72 Successierecht bepaalt dat executeurs van nalatenschappen op gelijke wijze als de erfgenamen tot vervulling van al de bij deze…